Καθώς κυλούν τα δευτερόλεπτα, οι μέρες και οι μήνες πάνω στις χρονικές ράγες της ύπαρξης, η ορμή τους παρασέρνει τα πάντα….. και τίποτα. Αστείες λέξεις…
Κάποτε ηχούσαν δυνατές, γεμάτες αυτοπεποίθηση και σθένος. Τώρα πια είναι μίζερες καρικατούρες του παρελθόντος, γέροι παλιάτσοι που ταλαιπωρούνται στη σκηνή.
Και τα δάκρυα; Κι αυτά αστεία, μασκαρεμένοι κροκόδειλοι σε χείμαρρο από συναισθήματα και τρύπες…
Ο μικρός πρίγκηπας δεν έγινε ποτέ μεγάλος βασιλιάς. Το τριαντάφυλλό του θέριεψε και σαν τη ζούγκλα κατασπάραξε το μικροσκοπικό πλανήτη. Περήφανη η σελήνη του, περιστράφηκε χαμογελαστή γύρω απ’τον άξονά της και με τη φωτεινή της λάμψη γέμισε το δωμάτιο!
Κράτα σφιχτά ένα χαρτί που πάνω η λέξη είναι χαραγμένη. Δεν είναι πόνος ούτε οδύνη η φυγή.
Κι αν το φράγμα καταρρεύσει χρόνια πιο νωρίς,
κι αν δεν υπάρχει χώρος πια στο λόφο,
κι αν το κεφάλι σου εκραγεί και ξεπηδήσουν σκοτεινοί οιωνοί,
θα σε δω στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Writing Therapy 
“There is no dark side of the moon really. Matter of fact it’s all dark.” …..
ενταξει. ημουνα που ημουνα . με αποτελειωσες.
καληνυχτα void.
ακου κλασσικη μουσικη μπορει να σε βοηθησει να γαληνεψεις 😉
Η φυγη ειναι απο μια λεξη μεχρι δυο. Παντα μενει κατι πισω και μακαρι να μην στο θυμησει κανεις αν εσυ το ξεχασεις.
Αλλωστε ο,τι χρειαζεται να θυμασαι, δεν εχει γινει δικο σου, ουτε εσυ.